Vanmorgen, gordijnen open, een grijze lucht en regen. Dan heb je zin om direct je bed weer in te duiken, maar de karavaan moet verder. Het is nu al een vast ritueel, kwart voor zeven vanzelf wakker, badderen, ontbijten, de rit voorbereiden en wegwezen. Dit keer een aparte ontbijtervaring. Dax heeft geneeskrachtige bronnen en daarom komen veel zieke- en oude mensen hierheen om te genezen. Daar zitten de hotels vol mee. Er zijn zelfs shuttle busjes om ze van- en naar de geneeskrachtige bronnen te brengen. Ze ontbijten in de ontbijtzaal in een witte badjas. Ongekamde haren, het ziet er niet uit. Ik trek toch altijd nog een lange broek aan en probeer er verzorgd uit te zien.

Het bedienend personeel is door dit alles waarschijnlijk ook afgestompt. Gisteravond tijdens het diner en vanmorgen bij de receptie. Ik vroeg de dame of zij de ruimte wilde openen waar mijn fiets stond. Ze trok een gezicht alsof ik haar een oneerbaar voorstel deed. Ik heb haar toen maar heel erg duidelijk gemaakt dat ik die fiets toch echt nodig had. Met tegenzin deed zij wat gevraagd werd. Uiteindelijk kreeg ik, met iets wat op een glimlach leek, toch een stempel in mijn pelgrimspaspoort.

Het was inmiddels droog en optimistisch in korte broek vertrokken. Eerst de kathedraal van Dax bezocht. Voor de deur vroeg een bedelaar om €5,10. Waarom precies dat bedrag werd mij niet duidelijk. Ik had wat kleingeld omdat ik in de kathedraal twee kaarsjes wilde branden. Dat kost meestal 1 a 2 euro per kaarsje. Ik heb de man €2 gegeven, alles wat ik missen kon. Hij wenste mij goede reis. In de kathedraal heb ik twee kaarsjes aangestoken voor mijn vader en moeder. Zij zijn al lang geleden overleden maar ik denk nog vaak aan ze.

Ik ben niet gelovig maar volgens mij word je op zo'n reis van hogerhand getest. Gisterochtend ben ik een wandelende pelgrim voorbijgereden die stilstond, op zijn stok geleund. Ik heb hem gegroet maar niet naar zijn welzijn gevraagd. Voor straf reed ik de hele dag in de regen met een schuldgevoel. Later op de dag, gisteren, reed ik nog een wandelaar achterop. Hem wel aangesproken. Hij was pas vijf dagen onderweg en vertrokken uit Bordeaux. Hij had een bult bagage op z'n rug niet normaal. Hij dacht dat het 20 tot 25 kilo woog. Ik geloofde hem graag.

Na het bezoek aan de kathedraal regende het weer. Toen besloten zo snel mogelijk weer onderdak te komen, het liefst zo dicht mogelijk aan de voet van de Pyreneeën. Ik ben een beetje bang voor die bergen, ik zie ze in de verte al liggen. Weet niet goed wat mij te wachten staat. Daarom maak ik korte ritjes naar het begin van de bergen en waag dan de sprong er overheen en over de Spaanse grens. Ook dat Spaanse avontuur zorgt voor onzekerheid. Ik kan mij nu redelijk redden in het Frans. Van Spaans weet ik niets, we zullen zien.

Uiteindelijk in een leuk hotel terechtgekomen in Saint Palais. Een levendige stad in Baskenland. Alle richtingborden en teksten op overheidsgebouwen zijn tweetalig. Een heel aparte taal die de Basken spreken, het lijkt op Iers of Whelsh. In het hotel heerlijk gegeten. De teleurstelling van gisteravond is vergeten.

De weersverwachting ziet er beter uit dus morgen hopelijk de Pyreneeën over en Spanje in.